ترسیم گذشته، تصور آینده

رابرت سومول در دیباچه‌ی کتاب ترسیم برای معماران می‌نویسد: “در زمانه‌ای که حرفه و آکادمی معماری، با شدت بسیار متوجه رابطه‌ی کارِ خود با واقعیت‌های اجتماعی، اقتصادی، و محیط‌ زیستی‌اند، ترسیم از آخرین کارهای غیرواقعی است که یک معمار می‌تواند به آن بپردازد. ترسیم که به آن، به شکل سرگرمی، نوستالژی، عرف، و یا حتی پدیده‌ای غیرضروری نگاه می‌شود، در بهترین حالت، به عنوان وسیله‌ای برای رسیدن به یک هدف دیده می‌شود و در بدترین حالت، به عنوان نشانه‌ی بی‌مسئولیتی ]در برابرِ مسائل اجتماعی[ زیر سوال می‌رود.” به باور سومول، نقش ترسیم در تولید معماری به ورطه‌ی فراموشی افتاده و در بهترین حالت، ]به شکلی خنثی[ به عنوان ابزاری برای بازنماییِ محصول نهایی به‌کار می‌رود.
این دوره با مورد توجه قرار دادنِ این وضعیت، روی معماری ایران در دوران پس از ورودِ اسلام تمرکز، و به آثار معماریِ آن، به عنوان نقطه‌ی آغازی برای تولید ترسیم‌های معماری نگاه می‌کند. پیش‌فرضِ این دوره آن است که ترسیم، ابزاری خنثی برای بازنماییِ اثر پس از پایان مرحله‌ی طراحی نیست، بلکه ابزاری انتقادی و خلاق برای اندیشیدن و تولیدِ ایده‌های معماری است. در این دوره، تلاش بر آن است تا با کنار گذاشتنِ ترسیم به عنوانِ بازنمایی‌کننده‌ی محصول نهایی، کارکرد مولد و انتقادیِ آن مورد جست‌و‌جو قرار بگیرد. هدف آن است که این ترسیم‌ها، که نقطه‌ی آغاز حرکتِ خود را آثار معماری تاریخیِ ایران قرار می‌دهند، با فاصله گرفتن از وضع موجودِ هر اثر، آن را مورد بازاندیشی قرار بدهند، امکاناتش را پیش ببرند، و به آثار احتمالی و متفاوتِ دیگری برسند. به این ترتیب، ترسیم‌های تولیدشده، نه‌تنها آثار متفاوت و جدیدی هستند، بلکه ادراک متفاوتی نیز از آثار اولیه ایجاد می‌کنند.
این دوره به‌طور خاص روی شیوه‌های مختلفِ بازنمایی و آثاری که در طول تاریخ معماری، این شیوه‌های مختلف را به‌طور همزمان در کنار هم استفاده کرده‌اند، تمرکز خواهد داشت. این استفاده‌ی همزمان، که بیشتر محصولِ عدم تثبیت عرف‌های ترسیمی بوده، در دوران متاخر، به شکلی آگاهانه و به قصد واژگون کردنِ این عرف‌ها به‌کار رفته است. در این کارگاه، همزمانیِ عرف‌های ترسیمی مورد جست‌و‌جو قرار خواهد گرفت.