سلسله نشست‌های مربوطیت/ Relevancy | فصل دوم

«زوال»، نفی است؛ نفی ثبات و ماندن. دور شدن از وضعِ موجود است. گشتن است از حالی به حالتی و انقلابی است زایل‌کننده‌ی آنچه هست. فیزیکِ مبدل کردن است؛ گونه‌ای را به‌گونه‌ای، فرمی را به فرمی، بودنی را به شدنی. زمان‌مند است. نافرمان و آشوب‌طلب است. ضد تاریخ و خاطره است و در افعال و اندیشه‌ها بسط می‌کند. ژانوس1 است؛ آیینه‌ای برابرِ آیینه‌ای. خود بودن است از رهگذر دیگری. که هشیاری به آن، مدام حدودش را به عقب می‌راند چون زمان به میلِ نیروی دربرگیرنده آن مجهول و بی‌ثبات است. در پسِ هر تغییری، انفجاری از کنش‌ها و واکنش‌ها دارد. و هم؛ مرکزِ تلاقی نیروهاست. سیاهچاله‌ای است که جاذبه‌اش هر جاذبه‌ای را در خود می‌کشد. به تدریج و آرامی افتادن و افت کردن است. در مسیری دایمی از فروپاشی و بازایستادن است و سپس بازحرکت کردن در طول زمان. و نیز کاهش تدریجی کارایی و انسجام درونی ساختارهاست است.

* در اساطیر رومی، ژانوس، خدای دروازه‌ها، درب‌ها، گذرگاه‌ها و مسیرهای ورودی، و همینطور خدای آغازها و پایان‌ها بود. برجسته‌ترین میراث باقی مانده از ژانوس در فرهنگ مدرن، همنام او یعنی ماه ژانویه می‌باشد که ماه نخست سال می‌باشد. دلیل این نام‌گذاری این است که از طرفی هر سال جدید، با این ماه آغاز می‌شود و از طرف دیگر، سال گذشته با این ماه خاتمه می‌یابد. ژانوس اغلب با دو چهره و یا دو سر به تصویر کشیده می‌شود که از این دو سر، یکی به روبرو و دیگری در جهت مخالف آن، یعنی به پشت سر نگاه می‌کند.

• نه در معنای اضمحلال، افول یا انحطاط. متمایل شدن آفتاب از وسط آسمان به سوی غروب. نیز معادل Decay در انگلیسی و decider در لاتین.